فکر کنید چگونه دوچرخه سواری یاد گرفتید.برای این منظور چهار مرحله وجود دارد:مرحله ی اول عدم کارآیی ناخودآگاه نامیده می شود.در این مرحله ما متوجه نیستیم که نمی دانیم.کودک نمی داند که چگونه دوچرخه را سوار شود(ناخودآگاه)و ضمنا نمی تواند سوار شود(عدم کارآیی)

مرحله ی دوم ناکارآیی آگاهانه نامیده می شود.این مرحله ای است که بچه رشد کرده و دوچرخه را می شناسد،اما نمی تواند آن را سوار شود.

مرحله ی سوم کارآمدی آگاهانه نامیده می شود.حال او می تواند دوچرخه را سوار شود اما هر لحظه فکر می کند که چگونه این کار را انجام دهد.بنابراین با آگاهی و کوشش کودک برای سوار شدن کارایی دارد.

مرحله ی چهارم به نام کارایی ناخودآگاه نامیده می شود.دراین مرحله فرد تمرین کرده که با آگاهی دوچرخه را سوار شود بدون این که درباره ی آن فکر کند.این مرحله فرآیند خودبه خودی نامیده می شود.او می تواند در حین سوار بودن با دیگران صحبت کند وبرای آن ها دست تکان دهد.این امر بدین معنی است که او به مرحله ی کارایی ناخودآگاه رسیده است.دراین مرحله او نیاز به تفکر و تمرکز بر موضوع ندارد زیرا الگوی رفتاری به صورت خودبه خودی درآمده است.در این مرحله ما می خواهیم عادت های مثبت خود را به دست آوریم.متاسفانه گاهی ما عادت های منفی نیز داریم که به صورت کارایی ناخودآگاه در می آیند و پیشرفت های ما را تعیین می کنند.

مطالعات نشان می دهند که بیشتر سیگاری ها تا سن 21 سالگی سیگار کشیدن را آغاز کرده اند و اگر کسی از 21 سالگی عبور کند احتمال کمی وجود دارد که آن شخص سیگاری شود.این امر بیانگر این است که سیگار کشیدن به صورت ناخودآگاه شرطی می شود و شرطی شدن ما در سن جوانی شروع می شود.